Ի վերջո, այս մղձավանջի ելքը որոշելու է հասարակության սոցիոլոգիական ընթացքը։ Եթե գերիշխի «հայ գնչու» դառնալու տրամադրությունը, ապա մենք առաջիկա տարիներին անշուշտ կդառնանք այդպիսին։ Եթե հաղթի պետություն պահելու հանրային տրամադրությունը, ապա՝ կպահենք...

ՀՀ-ում նոր քաղաքական ուղղություն է ծնվում՝ ազգային լիբերալներ. սա, իհարկե, զավեշտ է առաջին հայացքից՝ հաշվի առնելով այս ճամբարի մարդկանց ճկունությունը՝ քաղաքական քարոզով գումար աշխատելու հարցում: Բայց հեռանանք այս անձերից և մի քիչ մտորենք գաղափարի շուրջ:

Այսօր մի թեմայի մասին պետք է խոսեմ, որն անկասկած ցավալի է և բացատրում է մեր հանրային անշարժությունը, իսկ ավելի ճիշտ, խորացող ճահիճը։

Վերջին օրերին Խրիմյան Հայրիկին ծաղրող Փաշինյանը իր մեկշաբաթյա այցը ԱՄՆ ամփոփում է դատարկությամբ։ Մեկ շաբաթվա ընթացքում որոշում կայացնող որևէ լուրջ պաշտոնյայի հետ բովանդակային հանդիպում այդպես էլ տեղի չունեցավ։ Եվ միայն փոխնախագահ Վենսի հետ մի քանի րոպեանոց պրոտոկոլային հանդիպում, որից նրան լուսանկար էր պետք՝ դեմքին ինքնագոհ ժպիտով: Շուտով Հ1-ի, իշխանական ու իշխանամերձ լրատվականների և քարոզիչների կողմից այն կորակվի որպես «պատմական հանդիպում»։

Առաջարկում եմ` ինքներս մեզ չխաբենք:

Ես վանեցու թոռ եմ։ Մաշկիս տակ ապրում է ցեղասպանի հանդեպ ատելությությունը , արյանս մեջ` չլռող նզովքը։ Նրանք, ովքեր չեն հարգում իմ պապերի ողբերգությունը, ազգիս ցեղասպանությունը` մնում են ինձ համար հավերժորեն դատապարտելի ու անիծյալ։

Նրանք, ովքեր ուզում են իշխանություն ունենալ, փող ունենալ, մեծ հնարավորություններ ունենալ, բայց ցածրարժեք են, քծնող, կաշառող ու կաշառվող՝ բազմաթիվ են։ Նրանք ամենուր են՝ առևտրի մեջ, քաղաքական դաշտում... Գրեթե չկա ոլորտ, որտեղ նրանք չեն թագավորում այսօր։

Հայրությունը և ընդհանրապես ծնող լինելը, երեխայի բարեկեցությունը ապահովելու անվան տակ, փող դիզելն ու ունեցվածք կուտակելը չէ: Ծնողի պարտականությունը առաջին հերթին երեխայի համար ապահով միջավայր ստեղծելն է:

Ո՞վ ենք մենք. այս հարցը անչափ այժմեական է: Այս շրջափուլում մեծ մասը հակված է վատթարագույն էպիտետներով բնութագրելու սեփական ազգին...

«Շատերը ժողովուրդն ու ամբոխը խառնում են իրար հետ,- գրում է Հովհաննես Թումանյանը, այնուհետև՝ շարունակում:- Սրանք իրար հակառակ բաներ են։ Ժողովուրդն իմաստուն է, ամբոխը՝ հիմար։ Ժողովուրդը ծանր է, ամբոխը՝ թեթև։ Ժողովուրդը մեծահոգի ու բարի է, ամբոխը՝ դյուրագրգիռ, վտանգավոր, չար։ Ժողովուրդն աշխատանք է սիրում, ամբոխը՝ թալան։ Ժողովուրդը խաղաղասեր է, ամբոխը՝ կռվարար։ Եվ ամբոխամիտ ու ամբոխավար մարդիկ երբեմն ամբոխի գլուխն անցնելով, որ մի շատ հեշտ բան է, տիրում են ժողովրդին ու նրան գցում զանազան կրակների ու կռիվների մեջ, որ նա չի էլ երազել։ Սովորաբար, կառավարություններից շատերին ամբոխն է պետք, բանաստեղծին՝ ժողովուրդը»։